Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/028

 Widocznie, że musiał to być służący Palmiryna Rosette. Ale Józef przyjść nie mógł, zapewne z tego powodu, że jeszcze znajdował się na starym świecie. Uderzenie Galii rozdzieliło nagle i zapewne na zawsze, pana i sługę.
 Tymczasem profesor przebudzał się powoli, wołając ciągle:
 — Józefie! przeklęty Józefie! gdzie są moje drzwi?
 — Drzwi pana są w miejscu bezpiecznem — odrzekł Ben-Zuf.
 Palmiryn Rosette roztworzył oczy i począł wpatrywać się w ordynansa, marszcząc brwi.
 — Czy ty jesteś Józefie? — zapytał.
 — Do usług, panie Palmiryn — odrzekł najspokojniej Ben-Zuf.
 — A więc, Józefie — zawołał profesor — podaj mi kawę... jak można najprędzej!
 — Zaraz będzie! — odpowiedział Ben-Zuf i pobiegł do kuchni.
 Tymczasem kapitan Servadac dopomagał Palmirynowi Rosette podnieść się.
 — Kochany profesorze — powiedział mu — czyś poznał pan dawnego swego ucznia z liceum Karola W.?
 — A, Servadac! tak! tak! — odrzekł Palmiryn Rosette. — Spodziewam się, że od kilkunastu lat poprawiłeś się pan.
 — Najzupełniej! — odrzekł kapitan Servadac, śmiejąc się.
 — To dobrze, dobrze! — rzekł Palmiryn Rosette. — Ale gdzież moja kawa? Bez kawy