Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/062

nawet wzgórze Montmartre, gdyby wzgórze to znalazło się na jej drodze.
 — Panie! — zawołał Ben-Zuf — na teraz zaatakowany bezpośrednio i bez prowokacyi.
 — Milcz, Ben-Zuf! — rzekł kapitan Servadac.
 W tej chwili Izaak Hakhabut, może przekonany rzeczywistością faktów, przybliżył się do Palmiryna Rosette i głosem znamionującym nadzwyczajny niepokój, zapytał:
 Panie profesorze! czy powrócimy na ziemię i kiedy powrócimy?
 — Tak ci pilno? — zapytał Palmiryn Rosette.
 — Chiałbym to, o co zapytuje Izaak — odezwał się wtedy porucznik Prokop — wyformułować bardziej naukowo.
 — Proszę.
 — Mówisz pan, że dawna orbita Galii została zmodyfikowana.
 —Niezawodnie.
 — Czy nowa orbita, nowa linia krzywa, po której porusza się kometa, jest hyperboliczną, co niosłoby ją na odległość nieskończoną w gwiazdzistym świecie i bez nadziei powrotu?
 — Nie — odrzekł Palmiryn Rosette.
 — Więc ta orbita stała się eliptyczną?
 — Eliptyczną.
 — I pochyłość jej zawsze styka się z pochyłością ziemi?
 — Niezawodnie.
 — Więc Galia byłaby kometą peryodycznym.