Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/077

 — W matematyce nie oddycha się, panie, nie oddycha!
 Obecni musieli użyć całego zasobu powagi, by nie parsknąć śmiechem.
 — Czy dojdziemy do końca? — zapytał profesor — objętość sfery!
 — Równa się cyfrze powierzchni... — odrzekł Hektor Servadac jąkając się — pomnożonej ...
 — Przez trzecią część promienia, mój panie! — krzyknął Palmiryn Rosette. — Trzecią część promienia! Czy już gotowe?
 — Prawie. Trzecia część promienia Galii... sto dwadzieścia trzy, trzy, trzy, trzy...
 — Trzy, trzy, trzy, trzy... — powtórzył Ben-Zuf przechodząc całą gamę głosu.
 — Cicho! — krzyknął profesor — naprawdę zirytowany. Poprzestań pan na dwóch pierwszych dziesiętnych, i opuść inne.
 — Opuściłem — rzekł Hektor Servadac.
 — No i cóż?
 — Tysiąc siedmset dziewiętnaście tysięcy dwadzieścia, pomnożone przez sto dwadzieścia trzy, trzydzieści trzy, czyni dwieście jedynaście milionów czterysta trzydzieści dziewięć tysięcy, czterysta sześćdziesiąt metrów sześciennych.
 — Otóż mamy objętość mojego komety! — zawołał profesor. — Jestto już coś!
 — Bez wątpienia — zauważył porucznik Prokop — ale objętość ta jest jeszcze pięć tysięcy sto sześćdziesiąt sześć razy mniejszą, aniżeli objętość ziemi, wynosząca w okrągłej cyfrze...
 — Jeden trylion czterysta ośmdziesiąt dwa