Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/083

 — Pasłam kozy, Pablo.
 — Ja — mówił młody chłopak — dzień i noic biegałem przed końmi dyliżansowymi.
 — Ale teraz nie jesteśmy sami, Pablo?
 — Nie, Nino, wcale nie jesteśmy!
 — Gubernator jest naszym ojcem, a hrabia porucznik są wujami.
 — A Ben-Zuf naszym kolegą — dodał Pablo.
 — I wszyscy inni tacy uprzejmi — dorzuciła Nina. — Psują nas, Pablo! otóż nie powinniśmy dać się popsuć. Trzeba, by byli zadowoleni z nas... zawsze!
 — Ty jesteś taka grzeczna, Nino, że przy tobie każdy grzecznym być musi
 — Jestem twoją siostrą, a ty jesteś moim bratem — rzekła Nina poważnie.
 — Rozumie się — odpowiedział Pablo.
 Wdzięk tych dwu istot sprawiał — że powszechnie były lubione. Nie szczędzono im ni dobrych słów, ni pieszczot, których część dostawała się i kozie Marzy. Kapitan Servadac i hrabia przywiązali się do nich prawdziwie po ojcowsku. Dlaczegożby Pablo miał tęsknić za rozpalonemi równinami Andaluzyi a Nina za nagiemi skałami Sardynii? Zdawało się im, że świat teraźniejszy był zawsze ich światem.
 Nadszedł lipiec. W ciągu tego miesiąca Galia miała tylko dwa miliony mil do przebieżenia po swej orbicie; odległość jej od słońca wynosiła sto siedmdziesiąt dwa miliony mil. Znajdowała się więc oddaloną od niego o półpięta