Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/087

Zufa, który najlepiej znał wszystkie zasoby kolonii.
 — Nie mamy ani bezmianu, ani ciężarku kilogramowego — odpowiedział ordynans.
 Profesor wyraził swe niezadowolenie silnem tupnięciem nogą.
 — Ale sądzę — ciągnął dalej Ben-Zuf — iż wiem, gdzieby się znalazł bezmian, jeżeli nie ciężarek.
 — Gdzie?
 — Na statku Hakhabuta.
 — Trzeba było powiedzieć to odrazu, niezdaro! — zawołał profesor ruszając ramionami.
 — A głównie trzeba tam pójść po niego! — dodał kapitan Servadac.
 — Idę — rzekł Ben-Zuf.
 — I ja idę z tobą — zawołał Hektor Servadac — Izaak Hakhabut pewno robić będzie trudności, gdy będzie chodzić o pożyczenie czegokolwiek.
 — Chodźmy wszyscy — rzekł hrabia. — Zobaczymy, jak Izaak urządził się na Hanzie.
 Gdy wszyscy zabierali się do wyjścia, profesor rzekł:
 — Panie hrabio! czy którykolwiek z ludzi pana nie mógłby wystrugać z tej masy skalistej kawałek mający równo jeden decymetr kubiczny.
 — Mechanik mój zrobi to z łatwością; ale z jednym warunkiem, a mianowicie, gdy będzie miał metr dla otrzymania dokładnej miary.