Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/095

 — Usługi?
 — W naszym wspólnym interesie.
 — Ależ ja nie mam wspólnych interesów!
 — Posłuchaj tylko i nie gderaj, Izaaku. Nie przychodzimy tu, by cię obdzierać.
 — Żądać odemnie usługi, odemnie! biednego człowieka!... — zawołał żyd z jękiem.
 — Oto, o co idzie — ciągnął dalej Hektor Servarlac, udawszy, że nie słyszy.
 Uroczystość tego wstępu sprawiała, iż Izaakowi wydało się, że zażądają od niego całego mienia.
 — Jednem słowem, mości Izaaku — zaczął znowu kapitan Servadac — potrzebujemy bezmianu! czy możesz pożyczyć go nam!
 — Bezmiana! — krzyknął Izaak, jak gdyby żądano od niego pożyczki kilku milionów franków — mówisz pan bezmiana?...
 — Tak jest, bezmiana do ważenia! — powtórzył Palmiryn Rosette, którego wszystkie te formalności poczynały nudzić.
 — Czy pan niemasz bezmianu? zapytał porucznik Prokop.
 — Ma! ma! — zawołał Ben-Zuf.
 — Tak jest... sądzę... że mam — odrzekł Izaak Hakhabut, z wahaniem.
 — Otóż, mości Izaaku będziesz tak grzeczny i pożyczysz nam bezmiana.
 — Pożyczyć! — zawołał lichwiarz. — Panie gubernatorze, żądasz pan bym pożyczył?
 — Na jeden dzień — odpowiedział profe-