Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/096

sor — na jeden dzień, Izaaku! Oddamy ci ten bezmian potem.
 — Ale jest to narzędzie bardzo delikatne, kochany panie — odrzekł Izaak Hakhabut. -Sprężyna może pęknąć przy tak wielkiem zimnie!...
 — O, bydlę! — zawołał Palmiryn Rosette.
 — A przytem może będzie się na nim ważyć coś zbyt ciężkiego!
 — Czy myślisz, Efraimie — rzekł Ben-Zuf — że będziemy ważyć górę?
 — Więcej aniżeli górę! — przerwał Palmiryn Rosette — będziemy ważyć Galię!
 — Boże wielki! — zawołał Izaak, którego pozorne narzekania zmierzały do widocznego celu.
 Kapitan Servadac wdał się znowu.
 — Mości Hakhabut — powiedział — potrzebujemy bezmiana dla zważenia jednego kilograma, nic więcej.
 — Kilograma! Wszechmocny stwórco!
 — A przytem ciężar ten będzie ważył znacznie mniej, z powodu mniejszej siły przyciągającej Galii. Więc nie masz czego obawiać się dla twego bezmiana.
 — Bezwątpienia... panie gubernatorze... — odrzekł Izaak — ale pożyczyć!... pożyczyć!...
 — Jeżeli nie chcesz pożyczyć, ozwał się wtedy hrabia, to może sprzedasz?
 — Sprzedać! — zawołał Izaak Hakhabut — sprzedać mój bezmian! Ależ jeżeli go sprzedam, to jak będę mógł ważyć moje towary! Szalek nie mam! Mam tylko ten biedny mały instrument,