Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/097

bardzo delikatny, bardzo dokładny i panowie chcecie pozbawić mię go!
 Ben-Zuf nie pojmował, jak kapitan może nie udusić na miejscu takiego niegodziwca. Ale Hektor Servadac bawił się tem wyczerpywaniem wszystkich form grzeczności i przekonywania wobec
 Izaaka.
 — No, mistrzu Izaaku — powiedział wcale nie unosząc się — jak widzę, to nie przystajesz na pożyczenie nam bezmiana.
 — Niestety! — czyż mogę to zrobić, panie gubernatorze?
 — Ani na sprzedanie?
 — Sprzedanie! o! nigdy!
 — A więc może wynajmiesz?
 Oczy Izaaka zaiskrzyły się.
 — Czy odpowiesz pan za wszelkie uszkodzenie? — zapytał żywo.
 — Odpowiem!
 — I złożysz pan na moje ręce zastaw, który w razie nieszczęścia stanie się moją własnością?
 — Tak jest.
 — Jakiej wysokości?
 — Sto franków zastawu za instrument wartujący dwadzieścia. Czy to wystarczy?
 — Nie bardzo... panie gubernatorze... niebardzo; bo przecież bezmian taki jest jeden na naszym nowym świecie! Ale zresztą — dodał — czy te franki będą w złocie?
 — W złocie.
 — I panowie chcą wynająć ten bezmian,