Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/101

takim głosem, jak gdyby mu kto wyrywał wnętrzności.
 — Są mi one potrzebne — powiadam ci i będę je mieć!
 — Pierwej mnie zabiją! — ryknął Izaak Hakhabut.
 Kapitan Serwadac uznał za stosowne wdać się w to.
 — Kochany profesorze — powiedział uśmiechając się — pozwól mi pan ułożyć ten interes tak jak i poprzedni.
 — Ach, panie gubernatorze — zawołał Izaak Hakhabut wystraszony — broń mię pan! broń!
 — Milcz, mości Izaaku — odrzekł kapitan Servadac — a potem zwracając się do Palmiryna Rosette — zapytał:
 — Potrzebujesz pan pewnej ilości sztuk pięciofrankowych dla swych operacyi?
 — Tak jest — odrzekł profesor — naprzód potrzebuję czterdziestu sztuk.
 — Dwieście franków! — mruknął bankier.
 — A dalej — ciągnął profesor — dziesięć sztuk dwufrankowych i dwudziestu sztuk pięćdziesięciocentymowych.
 — Trzydzieści franków! — ozwał się głos płaczliwy.
 — Razem dwieście trzydzieści franków? — zapytał znowu Hektor Servadac.
 — Tak jest dwieście trzydzieści franków — odpowiedział Palmiryn Rosette.
 — Dobrze! — rzekł kapitan Servadac, a