Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/102

następnie zwracając się do hrabiego — powiedział:
 — Czy hrabia masz jeszcze co do dania w zastaw Izaakowi, dla poręczenia przymusowej pożyczki, którą u niego zaciągnę?
 — Worek mój jest do rozporządzenia, kapitanie — odrzekł hrabia — ale mam przy sobie tylko papierowe ruble...
 — Żadnych papierów! żadnych! — krzyknął Izaak Hakhabut. — Papier nie ma żadnego kursu w Galii!
 — A czy brzęcząca moneta ma jaki kurs? — zapytał zimno hrabia.
 — Mości Izaaku! — rzekł wtedy kapitan Servadac — wszystkie twoje jeremiady nie popsuły mi dotąd humoru. Ale radzę ci, byś dłużej nie nadużywał mojej cierpliwości. Dobrym czy złym sposobem dasz nam dwieście trzydzieści franków.
 — Gwałtu! rozbój! — krzyknął Izaak.
 Ale nie mógł nic mówić dalej, ponieważ potężna ręka Ben-Zufa pochwyciła go za gardło.
 — Puść go, Ben-Zuf — rzekł kapitan Servadac — puść! on sam wszystko zrobi.
 — Nigdy!... nigdy!
 — Ile procentu żądasz, mości Izaaku, za pożyczenie nam dwóchset trzydziestu franków?
 — Pożyczenie?... więc to tylko pożyczka?! — zawołał Izaak Hakhabut, którego twarz nagle rozpromieniła się.
 — Tak jest, prosta pożyczka... jakiego żądasz procentu?
 — Ach, panie gubernatorze generalny! —