Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/205

 Po długiem wahaniu się powiedział sobie, że zapasy przeznaczone są dla wszystkich Galijczyków bez różnicy, że ma zatem takie same prawa, jak kto inny, i poszedł do Ben-Zufa.
 — Panie Ben-Zuf — powiedział tonem najprzyjemniejszym na jaki się mógł zdobyć, — miałbym małą proźbę do pana.
 — Mów Gobseku — odpowiedział Ben-Zuf.
 — Potrzebuję wziąć z ogólnego składu funt kawy na mój osobisty użytek.
 — Funt kawy! — zawołał Ben-Zuf — Jak to? żądasz funta kawy?
 — Tak, panie Ben-Zuf.
 — Oho! to sprawa ciężka!
 — Czyżby już nie było kawy?
 — Kawa jest; jeszcze ze sto kilogramów
 — A więc?
 — A więc, stary — powiedział Ben-Zuf, potrząsając głową w sposób niepokojący — nie wiem, czy ci będę mógł dać, czego żądasz.
 — Daj pan, panie Ben-Zuf — zawołał Izaak — daj pan, a moje serce rozraduje się!
 — Rozradowanie się twego serca jest mi nieskończenie obojętne!
 — Jednakże nie odmówiłbyś pan, gdyby ktokolwiek inny...
 — Ach, w tem sęk, że ty nie jesteś, jak ktokolwiek inny!...
 — Więc jakże, panie Ben-Zuf?
 — A no, odniosę się do Jego Excelencyi pana generał-gubernatora.