Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/209

 — A odważy się moim bezmianem? — zapytał tonem tak żałośnym, że obudzał podejrzenie.
 — A czemże chcesz, żebym odważył — odpowiedział Ben-Zuf.
 Potem, wziąwszy bezmian, przyczepił do haczyka szalkę i wsypał na nią tyle kawy, żeby skazówka stanęła na jednym punkcie — czyli siedmiu w rzeczywistości.
 Izaak Hakhabut śledził oczami tę operacyę.
 — Oto masz! — powiedział Ben-Zuf.
 — Czy skazówka jest na właściwem miejscu? — zapytał handlarz, przechylając się nad instrumentem.
 — A no patrz, stary Jonasie!
 — Posuń ją pan troszeczkę palcem, panie Ben-Zuf!
 — A toż na co?
 — Ponieważ... ponieważ... — mruczał Izaak Hakhabut — mój bezmian może nie być... zupełnie... dokładnym!...
 Zaledwie te słowa były wymówione, kiedy Palmiryn Rosette rzucił się na Izaaka i chwycił go za gardło. Potrząsał nim, dusił go.
 — Łotr — krzyczał.
 — Na pomoc! ratunku! wołał Izaak Hakhabut.
 Walka nie ustawała. Prawda że Ben-Zuf nie myślał rozbrajać. Przeciwnie, pobudzał walczących i parskał od śmiechu. Dla niego w gruncie rzeczy jeden tyleż był wart, co drugi.
 Ale na hałas walki kapitan Servadac, hrabia