Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/220

 — Chybaby — powiedział Ben-Zuf — telegrafy na Gallii rosły jak drzewa.
 — A jeżeli gestykuluje, to widocznie ktoś go w ruch wprawia.
 — Pardieu!
 Hektor Servadac, bardzo niezadowolony, spojrzał ku północy.
 Tam, na kraju widnokręgu wznosiła się skała Gibraltaru, i zdawało się tak kapitanowi, jak Ben-Zufowi, że drugi telegraf umieszczony na szczycie wysepki odpowiadał na zapytania pierwszego.
 — Zajęli Ceutę — zawołał kapitan Servadac — i o naszem przybyciu dają już znać do Gibraltaru.
 — A więc, mój kapitanie?...
 — A więc, Ben - Zuf, trzeba schować do pochwy nasz projekt zdobywczy i być dobrej myśli mimo niepowodzenia!
 — Jednakże, mój kapitanie, jeżeli tam tylko pięciu lub sześciu Anglików broni Ceuty?...
 — Nie, Ben - Zufie — odpowiedział Servadac uprzedzili nas, i jeżeli moje argumenta nie skłonią ich do odstąpienia nam tej pozycyi, to nie ma tu dla nas nic do roboty.
 Z zawodem na sercu Hektor Servadac i Ben-Zuf przybyli do samego podnóża skały. W tej samej chwili, jakby za pociśnięciem sprężyny, wyskoczyła z nich placówka.
 — Kto idzie?
 — Przyjaciele. Francya!
 — Anglia!
 To były pierwsze wyrazy, które wymieniono.