Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/221

Wówczas na wyższej części wysepki ukazało się czterech ludzi.
 — Czego chcecie? — zapytał jeden z tych ludzi, należących do załogi gibraltarskiej.
 — Chcę pomówić z waszym naczelnikiem — odpowiedział kapitan Servadac.
 — Z komendantem Ceuty?
 — Z komendantem Ceuty, kiedy Ceuta ma już komendanta.
 — Natychmiast go uprzedzę — odpowiedział żołnierz angielski.
 W kilka minut potem komendant Centy, w mundurze, zeszedł na najniższe szczeble skalistej wysepki.
 Był to major Oliphant we własnej osobie.
 Nie było już wątpliwości. Tę samę myśl, którą miał kapitan Servadac, powzięli i Anglicy, tylko ją wcześniej wykonali. Zająwszy skałę, wydrążyli w niej porządne kazamaty dla posterunku. Żywność i paliwo przewieziono na łódce komendanta Gibraltaru, zanim się morze ścięło.
 Gęsty dym wydobywający się ze skały, świadczył, że musieli mieć dobry ogień podczas zimy gallickiej i że zatem załodze zimno niezbyt musiało dolegać. I w istocie ci żołnierze angielscy mieli dobrą tuszę, a major Oliphant z lekka potłuściał, choćby się może sam do tego nie przyznał.
 Zresztą ci Anglicy w Ceucie nie byli zupełnie odosobnieni, gdyż cztery zaledwie mile (francuskie) oddzielały ich od Gibraltaru. Mieli ciągłą