Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/234

zuchwałym wydać się mój plan może, sądzę, iż należy go spróbować.
 — Mój Prokopie — powiedział hrabia.
 Porucznik przez kilka chwil jeszcze pozostał pogrążony w rozmyślaniach — potem rzekł:
 — Ben-Zuf wskazał nam jedyną drogę, jakiej się chwycie mamy: opuścić Gallię przed uderzeniem.
 — Czyż to podobna? — zapytał hrabia.
 — Tak... być może.., tak!
 — I w jakiż sposób.
 — Za pomocą balonu!...
 — Balon! — zawołał kapitan Servadac. — Ależ to zużyty środek ten pański balon! Nawet w romansach już nie śmią się nim posługiwać!
 — Zechciejcie mię posłuchać, panowie, — ciągnął dalej porucznik Prokop, z lekka brwi marszcząc. — Jeżeli tylko będziemy znali dokładnie chwilę, w której nastąpi starcie, to na godzinę przedtem możemy wznieść się w atmosferę Gallii. Ta atmosfera uniesie nas ze swą nabytą szybkością; ale przed spotkaniem może się zmięszać z atmosferą ziemską, i jest rzeczą możliwą, że balon niejako prześliźnie się z jednej atmosfery do drugiej, unikając prostopadłego uderzenia, i że się utrzyma w powietrzu, podczas gdy się starcie odbywać będzie.
 — Dobrze, Prokopie — odrzekł hrabia — rozumiemy cię, i to co powiedziałeś, zrobimy.
 — Na sto szans — ciągnął porucznik Prokop — mamy dziewięćdziesiąt przeciw sobie.
 — Dziewięćdziesiąt!