Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/244

wiający rzucali sobie wzajem na głowę, jeden Gallię, drugi Montmartre.
 Przypadek zdarzył, że kapitan Servadac nadszedł podczas najgorętszej dyskusyi. Byłoż to natchnienie z góry? Powiedział sobie, że ponieważ łagodnością nie można nic wskórać z Palmirynem Rosette, więc może gwałtowność poskutkuje lepiej, i wziął stronę Ben-Zufa.
 Gniew profesora natychmiast się objawił w najostrzejszych wyrazach.
 Na gniew profesora Servadac odpowiadał także gniewem, ale udanym, i tak zakończył:
 — Panie profesorze, nie podoba mi się pański sposób mówienia, i postanowiłem nie znosić go dłużej! Zanadto pan mało pamiętasz o tem, że mówisz do generalnego gubernatora Gallii.
 — A pan — odparł zapalczywy astronom zbyt zapominasz o tem, że odpowiadasz jej właścicielowi.
 — Tu nie chodzi o to! Zresztą pańskie prawo własności jest bardzo wątpliwe.
 — Wątpliwe?
 — A ponieważ niepodobna nam teraz powrócić na ziemię, będziesz więc pan od tego czasu stosować się do praw panujących na Gallii!
 — Ach! czy tak? — odpowiedział Palmiryn Rosette — mam być uległy na przyszłość!
 — Tak właśnie.
 — Szczególnie teraz, gdy Gallia nie ma powrócić na ziemię?...
 — I gdy wskutek tego będziemy musieli żyć na niej wiecznie — dodał kapitan Servadac.