Strona:Juliusz Verne-Hektor Servadac cz.2.djvu/265

 Wszelako zadał jeszcze jedno pytanie dwom oficerom:
 — A pani de... ?
 Komendant strzelców, zrozumiawszy o co chodzi, nie dał mu dokończyć.
 — Wyszła za mąż, powtórnie wyszła, mój kochany! — powiedział. — Cóż chcesz? Nieobecni są zawsze winni.
 — Tak — odpowiedział kapitan Servadac — winni, że przez dwa lata błądzili w krainie urojeń!
 Potem zwracając się do hrabiego:
 — Mordioux, panie hrabio — powiedział — czy słyszałeś! Doprawdy, jestem bardzo rad, że nie potrzebuję bić się z panem.
 — A ja, kapitanie, jestem bardzo szczęśliwy, że mogę zupełnie szczerze i serdecznie uścisnąć ci rękę!
 — Kontent jestem także — pomruknął Hektor Servadac — że nie skończyłem tego szkaradnego ronda!
 I dwaj współzawodnicy, którzy już nie mieli powodu do współzawodnictwa, podając sobie rękę, zapieczętowali przyjaźń, której nic już nie miało zerwać.
 Hrabia, zgodnie ze swoim towarzyszem równie ostrożnie wyrażał się o nadzwyczajnych wypadkach, których byli świadkami, a z których odjazd ich i przyjazd najmniej się dawał wytłómaczyć. Najbardziej sobie tego nie mogli wytłómaczyć, że na wybrzeżu morza Śródziemnego wszystko było na swojem miejscu.
 Z pewnością, lepiej było zamilczeć o wszystkiem.