Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/029

 — Sprawdźmy naprzód, odpowiedział kapitan, a potem zapłacimy. Rzeczą jest bardzo możliwą, że dowodzenia Barbicane’a są dokładne, i że przegrałem 9,000 dollarów. Lecz nowe jedno przypuszczenie staje mi w myśli, i gdyby się sprawdziło, odwlekłoby pewność co do naszego zakładu.
 — Jakież to? żywo zapytał Barbicane.
 — Przypuszczenie, że dla tej lub owej przyczyny nie zapalono prochu, i nie wylecieliśmy w powietrze.
 — Do licha, kapitanie, krzyknął Michał Ardan, to przypuszczenie godne mojej mózgownicy. Chyba żartujesz? Czyżeśmy nie doświadczyli skutków wstrząśnienia? Czyżem cię nie przywołał do życia? Czyż ramię prezesa nie sączy dotąd krwi z rany spowodowanej siłą odbicia?
 — To prawda Michale, odrzekł Nicholl, ale pozwól mi zrobić jedno jeszcze zapytanie.
 — Słucham.
 — Czy słyszałeś huk, który jednak musiał być bardzo znaczny?
 — Nie, odpowiedział Ardan mocno zdziwiony; w rzeczy samej nie słyszałem huku.
 — A ty Barbicanie?
 — Ja także nie słyszałem.
 — A więc?
 — To prawda! mruczał prezes, dla czegośmy huku nie słyszeli?