Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/107

 — Nie wiesz! wrzasnął Michał, aż się rozległo po całej kuli.
 — Nie wiem, a nawet się nie domyślam, odparł Barbicane, wrzeszcząc równie jak jego towarzysz.
 — No, to ja wiem! ciągnął dalej Michał.
 — Mów przeto, krzyczał Nicholl, nieumiejący już panować nad swym głosem.
 — Będę mówił, ale gdy mi się spodoba, krzyknął Ardan, porywając gwałtownie rękę swego towarzysza.
 — Musi ci się podobać, rzekł Barbicane z okiem płonącem i groźnie wzniesioną dłonią. Ty nas wciągnąłeś do tej podróży, więc chcemy wiedzieć poco, dlaczego?
 — Tak jest, mówił kapitan, bo jeśli nie wiem gdzie idę, to niech wiem przynajmniej poco tam idę?
 — Poco? dlaczego? wrzeszczał Ardan, podskakując na łokieć wysoko; poco? — Oto aby objąć w posiadanie księżyc w imieniu Stanów Zjednoczonych! aby do Unii dodać czterdziesty Stan! aby skolonizować kraje księżycowe, aby je uprawiać, zaludniać, zaszczepić na nich sztuki, przemysł i naukę! aby ucywilizować Selenitów jeśli nie są oświeceńszymi od nas.
 — I jeśli są jacy Selenici! dorzucił kapitan, który stał się sprzeczającym pod wpływem tego niepojętego upojenia.
 — Kto mówi że niema Selenitów? wrzasnął Ardan groźnie.
 — Ja! zawył na całe gardło Nicholl.