Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/108

 — Kapitanie, rzekł Michał, radzę ci nie powtórz tej zniewagi, bo ci ją przez zęby wcisnę napowrót do gardła!
 Dwaj przeciwnicy mieli się już na siebie rzucić, a bezładna sprzeczka na czynną zamienić walkę, gdy Barbicane wpadł pomiędzy nich, i rozbronił.
 — Wstrzymajcie się nieszczęśliwi, zawołał odsuwając ich od siebie; jeśli niema Selenitów, to się bez nich obejdziemy.
 — Tak jest, zawołał Ardan, to się bez nich obejdziemy! Nie mamy nic do czynienia z Selenitami! Precz z Selenitami!
 — Do nas należy panowanie na księżycu! rzekł Nicholl.
 — Do nas trzech!
 — Ja będę kongresem! krzyczał Michał.
 — A ja senatem, wołał Nicholl.
 — A Barbicane prezydentem! wrzeszczał Ardan.
 — Precz z prezydentem.
 — Tak! niech będzie prezydent mianowany przez kongres! wołał Michał; a ponieważ ja jestem kongresem, mianuję cię jednogłośnie!
 — Hurra! hurra! hurra! niech żyje prezydent Barbicane! krzyknął Nicholl na całe gardło.
 Poczem Prezydent i Senat strasznym głosem zaintonowali narodowe Yankee Doodle.
 Wtedy rozpoczął się taniec szalony w połączeniu ze śpiewami, do których Djana przyłączyła się wyjąc