La Hire, sławny matematyk i rysownik, zrobił mappę księżyca na 4 metry wysoką, lecz ta nigdy nie była wyrytą.
Po nim, astronom niemiecki Tobiasz Mayer, około połowy XVIII stulecia rozpoczął wydawnictwo wspaniałej mappy selenograficznej według wymiarów księżycowych ściśle przez niego sprawdzonych; lecz śmierć jego w 1762 r. przerwała tę piękną jego pracę.
Następują potem: Schroeter z Lilienthal, który narysował kilka mapp księżyca; dalej niejaki Lohrmann z Drezna autor karty podzielonej na dwadzieścia pięć sekcji, z których cztery tylko były wyryte.
W roku 1830 pp. Beer i Maedler ułożyli swą sławną mappa selenographica w rzucie prostokątnym. Ta mappa wyobraża dokładnie tarczę księżycową taką jak się ona nam przedstawia; lecz konfiguracje gór i płaszczyzn są na niej dokładne tylko w części środkowej, w części zaś północnej i południowej, kształty te zanadto ścieśnione (z przyczyny przyjętego rodzaju rzutów) nie dadzą się porównywać z obrazami okolic środkowych. Ta karta topograficzna wysoka na dziewięćdziesiąt pięć centimetrów, i podzielona na cztery części, jest arcydziełem mappografji księżycowej.
Po tych uczonych, wspomnieć jeszcze wypada wypukłe mappy selenograficzne astronoma niemieckiego Juljusza Schmidta[1], prace topograficzne Ojca Seechi,
- ↑ Obecnie Dyrektora Obserwatorjum w Atenach.
