Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/150

 I rzeczywiście, za pomocą lunety odległość ta 1400 kilometrów zredukowaną została do 14, to jest do czterech i pół lieues. Teleskop z Gór-skalistych bardziej jeszcze przybliżał księżyc, ale atmosfera ziemska o wiele zmniejszała jego siłę optyczną. Dla tego też Barbicane w swoim pocisku mógł przez lunetę spostrzedz wiele szczegółów, jakie niewidzialnemi na zawsze pozostają dla obserwujących księżyc z ziemi.
 — Moi przyjaciele, rzekł wtedy prezes głosem poważnym, nie wiem dokąd dążymy, nie wiem czy będziemy kiedykolwiek oglądać kulę ziemską; w każdym jednak razie postępujmy tak, jakby te nasze prace miały kiedyś pożytek przynieść bliźnim naszym. Porzućmy wszelkie myśli postronne, uważajmy się za astronomów, a tę kulę za jeden z gabinetów obserwatorjum w Cambridge, przeniesiony w przestworze. Obserwujmy.
 Rozpoczęto więc pracę z największą dokładnością i przeniesiono wiernie na papier widoki księżyca z różnych odległości, w jakich się pocisk znajdował względnie do tej gwiazdy.
 Kiedy kula była na wysokości dziesiątego równoleżnika północnego, zdawało się że jednocześnie ściśle postępuje po dwudziestym stopniu długości wschodniej.
 Tutaj nastręcza się ważna uwaga, dotycząca mappy, służącej do obserwacji. Wiadomo że na mappach księżyca, z przyczyny odwracania przedmiotów w lunecie,