Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/151

południe jest u góry a północ na dole; zdawałoby się przeto, że wschód powinien być z lewej, a zachód z prawej strony. Jednakże tak nie jest. Gdyby mappa była odwrócona i przedstawiała księżyc takim, jak on się ukazuje naszym oczom, wschód byłby na lewo a zachód na prawo, to jest przeciwnie jak na mappach ziemi. Wyjaśnijmy przyczynę tej anomalji. Obserwatorowie z północnej półkuli w Europie naprzykład, w stosunku do siebie spostrzegają księżyc na południu. Gdy go obserwują, plecami obróceni są na północ, to jest zajmują pozycję przeciwną tej, w jakiej pozostają przy badaniu mappy ziemskiej. Ponieważ plecami obróceni są na północ, wschód znajduje się po lewej, a zachód po prawej od nich stronie. Obserwatorowie na półkuli australskiej w Patagonji naprzykład, będą mieli zachód księżyca po lewej, a wschód po prawej stronie, gdyż południe jest za nimi.
 Taka jest przyczyna tej odwrotności pozornej dwóch punktów głównych, i trzeba o niej wciąż pamiętać przy śledzeniu obserwacji Barbicane’a.
 Przy pomocy mappa selenographica Beer’a i Maedler’a, podróżnicy mogli dokładnie zbadać część tarczy, jaka się mieściła w ich lunecie.
 — Co widzimy w tej chwili? zapytał Ardan.
 — Północną część morza Chmur, odpowiedział Barbicane. Jesteśmy zanadto oddaleni byśmy mogli rozpoznać jej naturę. Czy te płaszczyzny utworzone są z piasków wypalonych, jak to utrzymywali pierwsi