Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/233

 — Tak jest, odrzekł Barbicane. W miarę jak ognie wewnętrzne gasły, materja rozpalona zsiadała się, a skorupa księżyca ostygła. Zatem następowały skutki tego zjawiska; zniknienie istot organicznych i roślinności. Wkrótce atmosfera się rozrzedziła, praprawdopodobnie odciągnięta przez attrakcję ziemską; powietrze do oddychania potrzebne uszło, a woda ulotniła się przez wyparowanie. Naówczas księżyc stał się niemieszkalnym, a więc i nie był zamieszkanym. Był to świat martwy, taki, jakim się nam i obecnie przedstawia.
 — Więc utrzymujesz, ze podobny los i ziemię czeka.
 — Tak się przynajmniej zdaje.
 — Ale kiedy?
 — Gdy ostudzenie jej skorupy uczyni ją niemieszkalną.
 — A czy wyliczono kiedy to nastąpić może?
 — Rozumie się.
 — I ty znasz to obliczenie?
 — Jak może być najlepiej.
 — Ależ mówże przez Boga, mędrcze ponury, wrzeszczał Michał Ardan; spłonę z niecierpliwości.
 — Mój dzielny towarzyszu, mówił spokojnie i wolno Barbicane, wiadomo jakiemu zmniejszaniu temperatury ziemia ulega w ciągu jednego wieku. Otóż, podług rachunku niezawodnego, ta średnia temperatu-