Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/237

żoną, ciągnącą się prawdopodobnie aż do punktu równego przyciągania, w którym zobojętniają się wpływy ziemi i księżyca.
 Taki tylko wniosek mogli wyprowadzić podróżnicy z obserwacij przez siebie dokonanych.
 A więc pytania jak grad się posypały.
 — Gdy więc staniemy w tym punkcie, cóż się z nami stanie? zapytał Ardan.
 — Niewiadomo, odrzekł Barbicane.
 — Ale ja sądzę że można robić przypuszczenia.
 — Dwa mianowicie, odpowiedział Barbicane. Albo szybkość pocisku będzie wtedy niedostateczną, i pozostanie on na zawsze nieruchomym na tej linij podwójnego przyciągania.....
 — Wolę już drugie przypuszczenie, jakiekolwiek ono będzie, dokończył Michał.
 — Albo też, prędkość jego będzie dostateczną, mówił dalej Barbicane, i wtedy rozpocznie on nanowo swą drogę eliptyczną, aby tak przez wieki krążyć naokoło księżyca.
 — To także nienazbyt pocieszające, rzekł Michał. Zostać uniżonymi sługami satelity, którego przywykliśmy sami za sługę swego uważać! I to taka przyszłość nas czeka?
 Barbicane i Nicholl nic nie odpowiedzieli.
 — Milczycie? wołał niecierpliwy Ardan.
 — Nie mamy co odpowiedzieć, rzekł Nicholl.
 — Nic na to zaradzić nie można?