Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/252

 — Zgadzam się na to Bronsfieldzie. Lecz z przeproszeniem twojem poruczniku, gdzie znajdujemy się w tej chwili?
 — Panie, odpowiedział Bronsfield, zapuściliśmy dotąd 21,500 stóp, a jeszcze kula ciągnąca na dół sondę nie dotknęła dna, bo sonda byłaby już sama wypłynęła.
 — Dowcipny to jest ten przyrząd Brook’a, rzekł kapitan Blomsberry. Przy jego pomocy można dopełniać sondowania z wielką dokładnością.
 — Dno! zawołał w tej chwili jeden ze sterników dozorujących na przodzie statku.
 Kapitan i porucznik pobiegli tam natychmiast.
 — Jaka jest głębokość? zapytał kapitan.
 — 21,762 stóp, odpowiedział porucznik, zapisując tę liczbę do swego pugilaresu.
 — Dobrze poruczniku, rzekł kapitan, pójdę oznaczyć to na mojej mappie. Teraz każ wyciągnąć sondę na brzeg; będzie to robota na kilka godzin. Przez ten czas inżynier każe rozpalić w piecach, a jak tylko skończycie będziemy gotowi do odjazdu. Jest teraz dziesiąta wieczór, i za pozwoleniem twojem poruczniku, ja się pójdę położyć.
 — Uczyń to pan, uczyń, z grzecznością odpowiedział porucznik Bronsfield.
 Kapitan okrętu Susquehanna, dzielny człowiek, jeśli, nim był, bardzo uniżony sługa swych oficerów, poszedł do swej kajuty, napił się grogu zrobionego na wódce,