Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/269

przy zamaszystem wywijaniu żelazną ręką, stawały się prawdziwie groźnemi, i niebezpiecznemi.
 W tej chwili służący Belfasta wszedł na platformę (była dziesiąta godzina wieczór), i oddał mu depeszę. Był to telegram dowódcy korwety Susquehanna.
 Belfast rozerwał kopertę, przeczytał, i wydał okrzyk zadziwienia.
 — Cóż tam? zapytał J.—T. Maston.
 — Pocisk!
 — No cóż?
 — Spadł na ziemię!
 Na ten raz J.—T. Maston krzykiem, wyciem prawie, odpowiedział.
 Belfast obrócił się do swego przyjaciela. Nieszczęśliwy ten pochyliwszy się nieostrożnie nad rurą metalową, wpadł w ogromny teleskop, aby się stoczyć w przepaść dwustu ośmdziesięciu stóp! Belfast oniemiały rzucił się ku otworowi reflektora.
 Odetchnął przecie. J.—T. Maston zahaczył swoją ręką sztuczną o jeden z przedziałów teleskopu, i wisiał tak wrzeszcząc okropnie.
 Belfast przywołał swych pomocników i służbę, i z trudem niemałym zdołano wyciągnąć nierozważnego sekretarza klubu puszkarskiego.
 Bez wypadku wydobył się na wierzch.
 — A gdybym był stłukł zwierciadło, hę?
 — Tobyś za nie zapłacił, surowo odpowiedział Belfast.