Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/096

88

 — Tak, i jakim sposobem? dodał Bolton, coraz natarczywszy.
 — No Bell, gadajże, wołali inni.
 — Od kogo, jak?... alboż ja wiem, odparł cieśla zakłopotany.
 — Toć od nikogo innego, wtrącił Clifton, tylko od psa-kapitana. On już raz przecie pisał, to napisze znowu! O! żebym ja tylko połowę tego potrafił co to zwierzę, mógłbym być pierwszym lordem admiralicyi.
 — Zatem, mówił Bolton, pragnący jakiejś konkluzyi, obstajesz przy tem, że ten pies jest kapitanem na tym statku.
 — Obstaję, odpowiedział Clifton.
 — Kiedy tak, rzekł głuchym głosem Pen, to jeśli to zwierzę nie chce zdechnąć w swej psiej skórze, to niech się co prędzej przedzierzgnie w człowieka, bo jakem Pen, wezmę się do niego.
 — A to czemu? zapytał Garry.
 — Bo tak mi się podoba, odpowiedział Pen szorstko; nie potrzebuję tłomaczyć się nikomu.
 — Chłopcy, dosyć tego gadania, rzekł Johnson nadchodzący właśnie w chwilę, gdy rozmowa miała się źle obrócić; dalej do roboty, żeby te piły prędzej zostały nastawione jak należy. Trzeba przerznąć się przez ławicę lodu.