Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/138

130

 Doktór patrzył ze skrzyżowanemi na piersiach rękami, nie mówiąc ni słowa; rozglądał się w tej ścianie lodowej, której średnia wysokość mogła trzysta stóp przenosić. Mgła jak sklepienie, wisiała nad tą przepaścią.
 W tejto chwili, Bolton przemówił do dowódzcy.
 — Komendancie, rzekł głosem wzruszonym, nie możemy iść dalej.
 — Co mówisz? odparł Shandon, zaczerwieniony z gniewu na to uwłaczanie jego stanowisku.
 — Mówimy komendancie, żeśmy już dość zrobili dla tego niewidzialnego kapitana, i postanowiliśmy nie puszczać się dalej.
 — Postanowiliście?... krzyknął Shandon; to ty tak przemawiasz, Boltonie! strzeż się!
 — Daremne są pańskie groźby, wtrącił brutalsko Pen; nie pójdziemy dalej.
 Shandon posunął się ku zbuntowanym majtkom, gdy Johnson szepnął mu pocichu:
 — Komendancie, jeśli chcemy wydostać się ztąd, to nie traćmy ani minuty Tam oto płynie góra lodowa w nasze przejście, zawali nam drogę i zamknie tutaj.
 Shandon rozpatrzył się w położeniu.