Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/160

152

nia jej część wyleciała w powietrze i spadła pokruszona na około okrętu.
 Przejście jednak nie było jeszcze wolne; ogromne głazy lodowe osiadły jak sklepienie na górach sąsiednich i wisiały niejako w powietrzu; należało się obawiać, ażeby nie zapełniły luki, jeśliby spadły.
 Hatteras za jednym rzutem oka objął położenie.
 — Wolsten! zawołał.
 — Jestem kapitanie, rzekł puszkarz podbiegając.
 — Nabij armatę stojącą na przodzie okrętu, rzekł Hatteras, ale ładunek prochu daj potrójny i przybij go jak będzie można najsilniej.
 — Więc zwalczać będziemy tę górę kulami działowemi? rzekł doktór.
 — Nie, odparł Hatteras, to na nicby się nie zdało. Nie trzeba kuli Wolsten, tylko potrójny ładunek prochu. Spiesz się.
 W kilka chwil działo było nabite.
 — Co on chce zrobić bez kuli? mruczał Shandon.
 — Zobaczymy, odpowiedział doktór.
 — Gotów jestem kapitanie, rzekł Wolsten.