Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/224

216

 — Ależ nie możemy go ścigać wśród tych gór lodowych, odparł Johnson, chcący wstrzymać szalupę.
 — I owszem! i owszem! wrzeszczał Simpson.
 — Nie! nie! odezwało się kilku majtków.
 — I owszem! i owszem! wołali inni!
 Podczas tej krótkiej sprzeczki, wieloryb zatrzymał się pomiędzy dwiema górami, zbliżającemi się do siebie coraz więcej wskutek bałwanienia się wody morskiej.
 Szalupa ciągniona przez harpun, mogła być wprowadzoną w to niebezpieczne przejście, dla tego też Johnson poskoczywszy naprzód z siekierą w ręku przeciął linę jednem uderzeniem.
 I stało się to w samą porę, bo w chwilę potem dwie góry zetknęły się ze sobą, siłą nieprzepartą, gniotąc na miazgę nieszczęliwe zwierzę.
 — Straciliśmy go! z żalem zawołał Simpson.
 — Aleśmy sami ocaleli, odrzekł retman.
 — Na honor, wtrącił doktór, to warte było widzenia!
 Siła gniotąca takich gór jest niezmierna. Wieloryb padł ofiarą wypadku, często powtarzającego się na tych morzach. Scoresby opowiada, że tym sposobem w ciągu jednego lata, zginęło trzydzieści wielorybów. Widział on trzymasztowy okręt,