Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/233

225

 Kamień ten, umieszczony na samotnem wybrzeżu tych dalekich krain, boleśnie przemawiał do serca; doktorowi łzy stanęły w oczach. Na miejscu tem, gdzie niegdyś Franklin i jego towarzysze stali pełni siły, odwagi i nadziei, dziś jako cała pamiątka, pozostał kawałek marmuru — i pomimo tak smutnego ostrzeżenia, Forward wstępował w ślady Erebusa i Terrora.
 Hatteras pierwszy oderwał się od żałosnego tego widoku i szybko wchodzić począł na wyniosły pagórek, zupełnie prawie ze śniegu obnażony.
 — Kapitanie, rzekł idący za nim Johnson, ztamtąd ujrzymy składy.
 U samego szczytu pagórka połączył się z niemi doktór i Shandon.
 Lecz wbrew zapowiedzi Johnsona, przed okiem ich rozciągała się pusta, rozległa płaszczyzna, na której nie można było dojrzeć najmniejszego śladu jakichkolwiek budynków.
 — To rzecz szczególna, zawołał retman.
 — Gdzież są te magazyny? żywo zapytał Hatteras.
 — Nie wiem... nie widzę.... jąkał Johnson.
 — Możeś zmylił drogę? rzekł doktór.
 — Zdaje mi się jednak, mówił Johnson z zastanowieniem, że w tem miejscu...