Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/236

228

od ciaśniny Barrowa, która nas doprowadzi do morza Baffińskiego.
 — Panie Shandon, odpowiedział Hatteras, na szczęście jesteśmy niedaleko od ciaśniny Wellingtona, a ta nas poprowadzi na północ.
 — A jakże będziemy płynąć kapitanie?
 — Pod żaglami mości panie! Mamy węgla jeszcze na dwa miesiące i tego aż nadto będzie na zimowisko.
 — Pozwolisz mi pan jednak powiedzieć.... rzekł Shandon.
 — Pozwolę panu wrócić na pokład wraz ze mną, odpowiedział Hatteras.
 To powiedziawszy, odwrócił się od swego porucznika, powrócił na okręt i zamknął się w swej kajucie.
 Przez dwa dni wiatr był przeciwny; kapitan nie pokazał się na pomoście. Doktór korzystając z tego przymusowego wypoczynku, zwiedzał wyspę Beechey: zajął się zebraniem niektórych roślin, jakie przy wysokiej względnie temperaturze, rosły tu i owdzie na skałach ze śniegu ogołoconych: kilka gatunków wrzosu i mchów (lichen), pewien rodzaj jaskru żółtego; jakąś roślinkę do szczawiu podobną, tylko z nieco szerszemi listkami i dość ładny okaz rośliny zwanej łomikamień (saxifrage).