Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/311

303

bna ich było podejść, a strzały najcelniejsze na nic się nie przydały.
 Osadzie brygu na seryo groziła śmierć z zimna, bo niedopobna było znieść przez czterdzieści ośm godzin temperatury jaka miała zapanować na okręcie; każdy z przerażeniem patrzył na ostatni kawałek paliwa.
 Było to 20-go grudnia; o trzeciej godzinie popołudniu, ogień wygasł. Majtkowie do koła piec otaczający spojrzeli po sobie wzrokiem obłąkanym. Hatteras w swoim kącie siedział nieporuszony; doktór podług zwyczaju chodził szybkim krokiem, nie wiedząc już co by wymyśleć.
 Termometr zawieszony w sali wspólnej, spadł nagle do dwudziestu dwóch stopni niżej zera.
 Chociaż doktór nie wiedział co wymyśleć, inni jednak wiedzieli. Shandon zimny i zdecydowany, Pen ze wściekłością w oczach, i dwóch albo trzech innych, jeszcze włóczących się ich towarzyszy, przystąpili do Hatterasa.
 — Kapitanie, rzekł Shandon.
 Hatteras pogrążony w dumaniu, nie słyszał go.
 — Kapitanie! powtórzył Shandon, poruszając go ręką.
 — Czego pan chcesz? odpowiedział Hatteras.