Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/313

305

 Przy pierwszym z tych wyrazów Hatteras porwał siekierę... przy ostatnich, siekiera ta wzniesioną już była nad głową Pena.
 — Nędzniku! wrzasnął kapitan.
 — Doktór zasłonił sobą majtka i odepchnął go; siekiera upadłszy na ziemię, głęboko zaryła się w podłogę. Johnson, Bell i Simpson otoczyli kapitana, gotowi stanąć w jego obronie. Tymczasem z hamaków dały się słyszeć jęki żałosne ludzi bliskich już śmierci.
 — Ognia! ognia! wołali chorzy, którym mróz już pod kołdrami dokuczał.
 Hatteras po krótkiej walce wewnętrznej, tonem spokojnym wyrzekł nareszcie te słowa:
 — Jeśli zniszczymy nasz okręt, na czemże powrócimy do Anglii?
 — Panie! odezwał się Johnson, możeby i można bez wielkiej szkody poświęcić niektóre mniej konieczne części, jak naprzykład część wystającą nad wodę (plat-bord), parapety...
 — Zawsze jeszcze pozostałyby szalupy, wtrącił Shandon, a zresztą, czyż nie możemy zbudować sobie mniejszego statku z resztek większego?
 — Nigdy! odpowiedział Hatteras.
 — Ależ... odezwało się głośniej kilku majtków..