Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/334

326

kapitana jest na pokładzie jego statku, a nie gdzieindziej.
 — Johnson tam pozostał.
 — Zapewne! ale zawsze.... Śpieszmy się! śpieszmy!....
 Orszak postępował szybko, ciszę przerywał tylko niekiedy głos Simpsona, zachęcający psy do biegu. W skutek ciekawego zjawiska fosforescencyi, zdawało się, że stworzenia te stąpały po gruncie palącym się, i że z pod sań buchały tumany iskier. Doktór wysunął się trochę naprzód — pragnął zbadać naturę tego śniegu, gdy nagle, przeskakując jakiś wzgórek znikł naraz z oczu; Bell znajdujący się najbliżej podbiegł spiesznie.
 — Panie Clawbonny! wołał z niepokojem, gdzie jesteś?
 — Doktorze! krzyczał Hatteras, nadbiegając z Simpsonem.
 — Tu, w jakiejś dziurze! odpowiedział głos dość spokojny; podajcie mi koniec sznura, to wydostanę się na wierzch.
 Spuszczono linę doktorowi, siedzącemu w otworze głębokim na jakie dziesięć stóp; przewiązał się w pół ciała, a towarzysze go wyciągnęli, nie bez pewnej trudności.
 — Czyś się nie pokaleczył? pytał Hatteras.