Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.1.djvu/341

333

wspaniały krąg jasny; atmosfera naokoło rozjaśniła się, a wierzchołki licznych gór lodowych zdawały się wypływać z owej pary zmarzniętej, jakby z płynnego srebra. Podróżni znajdowali się w obrębie koła mającego około pięćdziesięciu mniej więcej łokci średnicy. Przy czystości wyższych warstw powietrza i przy temperaturze bardzo mroźnej, dźwięki mowy z łatwością mogły być słyszane ze szczytów lodowych, na które każdy z podróżnych nie słysząc odpowiedzi na swe odezwy, wdrapał się, by się z mgły wydostać.
 — A gdzie sanie? zapytał kapitan.
 — Tam na dole o ośmdziesiąt stóp pod nami, odpowiedział Simpson.
 — Nie popsute?
 — Bynajmniej.
 — A niedźwiedź? spytał znowu doktór.
 — Jaki niedźwiedź? odrzekł Bell.
 — Niedźwiedź któregom spotkał i który o mało że nie roztrzaskał mi czaszki.
 — Niedźwiedź! zawołał Hatteras, więc zejdźmy na dół.
 — To znowu się pogubimy, i znów będziemy się szukać, mówił doktór.
 — A jeśli się niedźwiedź rzuci na psy nasze? zauważył Hatteras.