Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/007

5

 — Przeciwnie panie Clawbonny, Shandon i jego towarzysze zabrali ją ze sobą odchodząc.
 — A łódź mniejsza?
 — Potłuczona w drobne części; pozostało z niej tych oto tylko kilka kawałków blachy jeszcze gorącej.
 — Pozostało nam więc tylko czółno kauczukowe.
 — Tak, dzięki temu żeście je ze sobą zabrali w waszą wycieczkę.
 — To strasznie mało, rzekł doktór.
 — O łotry! o nędznicy! uciekli od nas! wołał Johnson, niechaj niebo ich ukarze jak na to zasługują!
 — Johnsonie, przerwał doktór łagodnie, zapominasz widać, że i tak już dosyć wycierpieli. Tylko najlepsi umieją pozostać dobrymi w nieszczęściu, a słabi w niem upadają. Ubolewajmy nad towarzyszami naszej niedoli, ale im nie złorzeczmy.
 Po tych słowach, doktór przez chwilę pozostał w zadumie i niespokojny wzrok wodził po okolicy.
 — Co się stało z saniami? zapytał Johnson.
 — O milę ztąd pozostały za nami.
 — Pod strażą Simpsona?
 — Nie mój przyjacielu! Simpson, biedny Simpson legł pod brzemieniem trudów.
 — Umarł! zawołał retman.