Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/008

6

 — Umarł! odrzekł doktór.
 — Biedaczysko! mówił Johnson, lecz kto wie, czy my sami wkrótce nie pozazdrościm mu jego losu.
 — Lecz za zmarłego któregośmy tam zostawili, mówił dalej doktór, przywieźliśmy umierającego.
 — Umierającego?
 — Tak jest, kapitana Altamonta.
 W kilku wyrazach doktór opowiedział Johnsonowi historyę tego spotkania.
 — Amerykanin! rzekł Johnson zamyślony.
 — Tak jest, wszystko każe się domyślać, że ten człowiek jest obywatelem Stanów Zjednoczonych. Lecz co to za okręt ten Porpoise, widocznie uległy rozbiciu, i co on porabiał w tych stronach?
 — Przybył tu na swą zgubę, odpowiedział Johnson, wiódł swą osadę na śmierć, tak jak wszyscy, których zuchwała odwaga prowadzi w kraje podbiegunowe. Ale powiedz mi panie Clawbonny czyście przynajmniej osiągnęli cel waszej wyprawy?
 — To jest, czyśmy znaleźli te pokłady węgla? pytał doktór.
 — Tak!
 Doktór smutnie pokiwał głową.
 — Nic! zawołał stary marynarz.