Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/011

9

wagę i wytrwałość, których nam teraz tak bardzo potrzeba.
 Bell pod wpływem tych wyrazów pozwolił się prowadzić staremu marynarzowi.
 — Tymczasem, mówił dalej Johnson, panie Clawbonny bądź łaskaw pofatyguj się do miejsca gdzie stoją sanie i przyprowadź je tu wraz z psami.
 — Dobrze, mówił ochoczo doktór, za godzinę będę z powrotem.
 — Chcesz pan iść razem z doktorem? rzekł Johnson zwracając się do kapitana.
 Ten choć głęboko pogrążony w myślach, usłyszał jednak zrobioną mu propozycyę, bo odpowiedział retmanowi głosem łagodnym:
 — Nie, mój przyjacielu, nie pójdę, skoro już doktór tak łaskaw, że chce się tem zająć. Przed nadejściem nocy trzeba koniecznie coś postanowić, a potrzebuję pozostać sam, aby dobrze wszystko rozważyć. Idź mój drogi, rób co uznasz za potrzebne na teraz, ja pomyślę o przyszłości.
 Johnson zwracając się do doktora rzekł:
 — Rzecz szczególna! zdaje się, że kapitan całkiem się już nie gniewa; nigdy go jeszcze nie słyszałem mówiącego tak łagodnie.