Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/024

22

 — A w jakiej odległości, rzekł znowu Johnson, jesteśmy od najbliższego na zachód morza?
 — O sześćset blizko mil (około 988 wiorst), odpowiedział Hatteras.
 — A tem morzem jest...
 — Ciaśnina Smitha.
 — Ta sama, której nie mogliśmy przebyć w kwietniu przeszłego roku?
 — Ta sama.
 — Dobrze kapitanie, gdy znamy tak dokładnie naszą pozycyę, możemy na zasadzie tego coś teraz postanowić.
 — Mów przeto, rzekł Hatteras, zatapiając twarz swą w dłonie.
 W takiem położeniu mógł słyszeć swych towarzyszy, nie patrząc na nich.
 — Powiedz Bell, odezwał się doktór, co według twego zdania przedsięwziąć wypada?
 — Niema się nad czem długo namyślać, odrzekł cieśla; trzeba zawrócić bez najmniejszej straty czasu, na południe lub zachód, i dostać się do najbliższego wybrzeża.... choćbyśmy na tę drogę mieli poświęcić dwa miesiące.
 — Żywności mamy tylko na trzy tygodnie, rzekł Hatteras nie podnosząc głowy.