Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/057

55

 To ciągłe o niedźwiedziach gadanie, zwróciło uwagę doktora i wyrwało go z martwoty; zapytał ciekawie starego marynarza, o jakim on niedźwiedziu prawi.
 — O tym, który nas ściga? odpowiedział Johnson.
 — Który nas ściga? powtórzył zdziwiony doktór.
 — Tak, od dwóch dni ściga nas ciągle.
 — Od dwóch dni? — Czy go widziałeś?
 — Widziałem! Jest po za nami, w odległości jednej mili pod wiatr.
 — I nic mi dotąd nie powiedziałeś!
 — Na cóżby ci się ta wiadomość przydać mogła?
 — To prawda, nie mamy już ani jednej kuli.
 — Ani nawet żadnego kawałka żelaza, żadnego choćby gwoździa nareszcie!
 Doktór zamyślił się, a po chwili rzekł do starego marynarza:
 — Czy pewnym jesteś, że nas to zwierzę ściga.
 — Tak jest panie Clawbonny; liczy on na ucztę z ciał ludzkich, wie bowiem dobrze, iż nie możemy uniknąć śmierci.
 — Johnsonie! zawołał doktór, przeniknięty rozpaczliwym tonem swego towarzysza.