Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/058

56

 — Tak, uczta go nie minie, odpowiedział Johnson nieprzytomny już prawie, musi być bardzo głodnym! Nie wiem dla czego tak długo czekać mu każemy!
 — Uspokój się Johnsonie.
 — Nie, panie Clawbonny! jeśli my zginąć mamy, pocóż przedłużać cierpienia tego stworzenia? Ono jest równie jak i my głodny. Nie może znaleźć foki do pożarcia, niebo zsyła mu ludzi. Tem lepiej dla niego.
 Stary Johnson widocznie od rozumu odchodził; chciał gwałtem wyjść z domku lodowego. Doktór zaledwie powstrzymać go zdołał i to nietyle siłą, jak raczej urokiem następnych słów, które wymówił z całą mocą przekonania:
 — Jutro zabiję tego niedźwiedzia!
 — Jutro? zapytał Johnson, jakby przebudzony ze snu przykrego.
 — Jutro!
 — Nie masz kuli!
 — Zrobię ją.
 — Nie masz ołowiu!
 — Ale mam merkuryusz!
 — I to mówiąc, doktór wziął termometr; wskazujący w cieple schronienia dziesięć stopni nad zero; wyszedł na powietrze, położył narzędzie na