Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/069

67

w dalszą trzeba iść drogę i dojść co najprędzej do okrętu.
 — Tak, mówił doktór zamyślony, tak, i to dałoby się zrobić. Czemużby nie? sprobujmy.
 — O czem myślisz panie Clawbonny? zapytał kapitan.
 — Przyszła mi pewną myśl....
 — Myśl panu przyszła doktorze? zawołał Johnson, zatem jesteśmy ocaleni!
 — Pytanie tylko, czy mi się uda.
 — Jaki jest twój projekt? spytał kapitan.
 — Myślę że nie mamy soczewki, ale ją zrobić możemy.
 — Z czego? zapytał Johnson.
 — Z kawałka lodu.
 — Jakto! sądzisz że?...
 — Dla czegóżby nie? Chodzi o to, żeby promienie słoneczne sprowadzić do jednego ogniska, a do tego celu tak dobrze lód, jak i najlepszy kryształ posłużyć nam może.
 — Czy być może? rzekł Johnson.
 — Czemużby nie? tylko wolałbym mieć kawałek lodu z wody rzecznej, niż ze słonej, bo tamten jest twardszy i przezroczystszy.