Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/072

70

 — W drogę, powtórzył doktór, niespokojny wzrok rzucając na obu kapitanów.
 Podróżni pokrzepili znacznie swe siły, również jak i psy, którym dostały się w udziale odpadki niedźwiedzia, żwawo więc ruszono ku północy.
 W drodze doktór chciał się coś od Amerykanina wywiedzieć o powodach, które go tak daleko zaprowadziły; Altamont jednak wykrętnie odpowiadał.
 — Teraz nad obydwoma czuwać potrzeba, szepnął doktór na ucho Johnsonowi.
 — Widzę to, odpowiedział stary marynarz.
 — Hatteras nie odzywa się wcale do Amerykanina, Altamont zaś bynajmniej nie okazuje się być skłonnym do okazywania wdzięczności. Szczęściem ja tu jestem.
 — Wiesz co panie Clawbonny, od czasu jak ten Yankes powrócił do życia, fizyognomia jego wcale mi się nie podoba.
 — Jeśli się nie mylę, odrzekł doktór, to on zgaduje zamiary Hatterasa.
 — Sądzisz więc że oba jedno mieli na celu?
 — Bardzo być może. Amerykanie są bardzo odważni i przedsiębierczy; Amerykanin mógł pragnąć tego samego, czego i Anglik chciał dokonać.
 — Myślisz pan przeto, że Altamont?...