Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/118

116

podawał towarzyszom, gdyż utrzymywał, że inna niegodna jest jego gardła. Tego wieczora pił ją tak gorącą, że towarzysze nie mogli go naśladować.
 — Ależ doktorze, poparzysz sobie wnętrzności, rzekł Altamont.
 — Nic mi nie będzie mój kapitanie, odpowiedział doktór.
 — Chyba masz pan podniebienie miedzią podbite, wtrącił Johnson.
 — Bynajmniej, moi przyjaciele i zaręczam, że w tym względzie możecie brać przykład ze mnie. Są ludzie, a ja właśnie do liczby tych należę, którzy piją kawę gorącą na pięćdziesiąt pięć stopni.
 — Pięćdziesiąt pięć stopni! za wołał Altamont, ależ ręka nie wytrzymałaby takiego gorąca.
 — Masz słuszność kapitanie, bo też ręka nie może znieść więcej jak pięćdziesiąt stopni gorąca w wodzie; lecz podniebienie i język są wytrzymalsze niż ręka.
 — Zadziwiasz mnie doktorze, rzekł Altamont.
 — A więc przekonam was że tak jest.
 Wziąwszy termometr wiszący w salonie, doktór zanurzył go w filiżance kawy wrzącej, a skoro takowy wskazał pięćdziesiąt pięć stopni gorąca, wy-