Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/140

138

 „P. S. Czy nie możnaby obiecanego piwa wódką zastąpić?“
 — Ha! ha! ha! brawo! krzyczał Altamont, wyborni są, nieporównani ci towarzysze kapitana Parry!
 — Jak wszyscy, którzy osiągnąć zdołali cel zamierzony, zauważył Hatteras.
 Po zrobieniu tej uwagi, kapitan zapadł w zwykłe milczenie; doktór nie chcąc podnosić poruszonego przezeń przedmiotu, coprędzej wrócił do dalszego czytania.
 — Teraz, mówił on, następuje opis niektórych utrapień i przykrości podbiegunowych. Możnaby je urozmaicać do nieskończoności, ale niektóre z tych uwag są bardzo trafne. Posłuchajcie:
 „Wyjść rano na spacer i skąpać się w morzu w otworze przez kucharza urządzonym.
 „Pojechać na polowanie, spotkać ogromnego renifera, zmierzyć się do niego, i niewystrzelić z powodu zamoknięcia podsypki.
 „Wyjść w drogę, mając w kieszeni na zapas kawałek świeżego chleba, a gdy się poczuje apetyt, znaleźć chleb tak od mrozu stwardniały, że zęby na nim pokruszyć można, zamiast coby go one skruszyć miały.