Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/153

151

szych interesach; są rzeczy, które go wcale nie obchodzą, i do których nie radbym żeby się mięszał.
 Wszyscy spojrzeli po sobie, nie rozumiejąc jeszcze o co chodziło kapitanowi.
 — Chciałbym, rzekł dalej, porozumieć się z wami w przedmiocie dalszych naszych zamiarów.
 — Dobrze, odpowiedział doktór, jesteśmy sami, możemy przeto rozmawiać swobodnie.
 — Za miesiąc, mówił Hatteras, za sześć tygodni najdalej, nadejdzie stosowna do wielkiej podróży pora. Czy myśleliście o tem, co wypadnie nam przedsięwziąć podczas lata?
 — A pan myślałeś, kapitanie? spytał stary Johnson.
 — Ja wam powiem, że niema ani jednej godziny, w którejbym zapomniał mej głównej myśli; sądzę, że żaden z was nie marzy już teraz o powrocie do Anglii.
 Napomknienie to pozostało bez odpowiedzi.
 — Co do mnie mówił dalej Hatteras, pójdę do bieguna północnego, choćbym tam iść miał sam jeden; już nas od niego oddziela tylko trzysta sześćdziesiąt mil. Nikt jeszcze dotąd nie doszedł tak blisko do tego upragnionego punktu, i nie myślę opuszczać tej sposobności, bodaj by mi przysz-