Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/161

159

nęli się ze wzgórza ku domkowi śniegowemu. Niedźwiedzie dotykały ich już prawie; kapitan nożem swoim odbił jedną łapę wyciągniętą ku niemu.
 W mgnieniu oka Hatteras i jego towarzysze zamknęli się w domu; zwierzęta zatrzymały się na wyższej platformie utworzonej ze złomów wierzchołka.
 — Nakoniec, zawołał Hatteras, będziemy mogli bronić się korzystniej, pięciu na pięciu.
 — Czterech na pięciu, odparł Johnson, cały przerażony, pokazując, że w sali nikogo już więcej niema.
 — A doktór?
 — Poszedł ku wyspie.
 — Nieszczęśliwy! zawołał Bell.
 — Nie możemy go opuścić, rzekł Altamont.
 — Biegnijmy, krzyknął Hatteras, otwierając drzwi gwałtownie.
 Ale ledwie zdołał je zamknąć, znowu niedźwiedź o mało mu nie rozbił czaszki zamachem swej łapy.
 — Otóż i są! zawołał kapitan.
 — Wszystkie? pytał Bell.
 — Wszystkie! od parł Hatteras.
 Altamont rzucił się do zawalania otworów okiennych, lodem wyrwanym ze ścian; towarzysze