Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/169

167

 — Skrobią lód! szepnął Johnson.
 — Tak się zdaje, odpowiedział Altamont
 — Czy to niedźwiedzie? zapytał Bell.
 — Nikt inny, odrzekł Amerykanin.
 — Więc zmieniły taktykę, mówił stary marynarz; nie chcą zatem nas udusić.
 — Lub myślą żeśmy już uduszeni! rzekł Altamont wściekły z gniewu.
 — To widać będziemy mieli z niemi rozprawę, rzekł znowu Bell.
 — Więc będziemy walczyć zblizka, odrzekł Hatteras.
 — Do stu tysięcy dyabłów! krzyknął Altamont, tak już wolę! sprzykrzyli mi się ci nieprzyjaciele niewidzialni! niech już raz przecie spotkam ich i rozprawię się z niemi!
 — Ale strzelać nie można, rzekł Johnson, na tak wązkiej przestrzeni.
 — Mamy noże i topory!
 Szmer ciągle wzrastał; skrobanie pazurów po ścianach coraz wyraźniej słyszeć się dawało. Niedźwiedzie dobierały się do wnętrza w tem właśnie miejscu, gdzie ściana stykała się ze śniegiem leżącym na pochyłości skalistego wzgórza.